Kilian Vandenhirtz en Laura Schuyesmans geven komend weekend de fakkel door aan een nieuw voorzittersduo voor Jong Groen. Na het afgelopen jaar blijven ze achter met een grote vraag: waarheen met de politiek?

Politici die liever ruzie zitten te maken op Twitter (of nu X) dan beleid te voeren, regeringen die er niet in slagen fundamentele hervormingen door te voeren en een staatssecretaris die beslissingen van de Raad van State gewoonweg naast haar neerlegt. De politiek staat er vandaag niet goed voor. De bevolking staat dan ook wantrouwig tegenover die politiek, jongeren keren zich af van de politiek en dat heeft de politiek (helaas) enkel aan zichzelf te danken. De politiek zou anders moeten zijn en wij zijn ervan overtuigd dat ze anders kan zijn. Echter zal ze met de meesten van deze huidige generatie politici niet anders worden. 

De huidige generatie politici is immers niet langer bezig met wat echt telt: de mensen. Nochtans is het de laatste keer dat wij checkten net de kerntaak van de politiek om bezig te zijn met het welbevinden en de bescherming van de bevolking. Extra investeringen in de kinderopvang bleven uit. De grote fiscale hervorming? Niets van gezien. Nodige hervormingen in ons onderwijssysteem? Daar ligt Ben Weyts niet van wakker. Neen, de politici van vandaag zijn liever bezig met electorale (en persoonlijke) profilering met harde uitspraken die de boel blokkeren, televisieoptredens en populistische trekjes. En dit terwijl we als samenleving voor enorm grote uitdagingen staan: de klimaatcrisis blijft zich verder manifesteren, de ongelijkheid in onze samenleving neemt toe omdat ook mensenrechten onder druk staan en extreemrechts groeit peiling na peiling. 

Voor ons is het duidelijk dat het aan een nieuwe generatie politici is om op te staan en het roer om te gooien. Wij zien en voelen bij onze leeftijdsgenoten en omgeving dat zij klaar zijn om het anders te doen, om verantwoordelijkheid op te nemen en om beleid te voeren voor de lange termijn. Het is onze generatie die vraagt om te stoppen met denken van verkiezing tot verkiezing, want zo komen we niet vooruit. De klimaatcrisis, maar ook zoveel andere crisissen vragen een aanpak die vooruit denkt. Niet voor de komende 5, maar de komende 25 jaar. Dat is de verantwoordelijkheid die onze generatie wel wil opnemen.

Dus waarheen met de politiek? Een geheel andere richting in ieder geval. Een richting waar inhoudelijk debat centraal staat, waar politici verantwoordelijkheid nemen en waar rode lijnen worden gesteld in fundamentele dossiers, we zeggen maar iets, in bijvoorbeeld het asiel- en migratiedossier. Zodat mensenrechten niet overboord worden gegooid voor politiek gewin en elke politieke partij er maar bij staat omdat we schrik hebben van de kiezer. Zodat we kunnen denken aan de toekomst van onze planeet, ons onderwijs, onze kinderopvang, onze samenleving, onze medeburgers… Zodat we als nieuwe generatie politici niet enkel kunnen zeggen dat we het beter gaan doen, maar ook effectief de kans krijgen om het beter te doen. 

Zodat jongeren, ouderen, arbeiders, mensen met een migratieachtergrond, mensen met een beperking, u en wij opnieuw vertrouwen kunnen krijgen in de politiek.